Weer aan de slag

Aan het eind van de middag zie ik vrijdag het ziekenhuis, waar de komende dagen onze energie het meest naar toe gaat. Het is een wit gebouw, niet zo groot en mogeljk gebouwd in de jaren 60. Ik vraag me af of het sinsdien ooit een opknapbeurt heeft gehad. De bedden en de patienten van de eerste verdieping zijn elders in het gebouw ondergebacht. De eerste verdieping is de komende week onze verdieping. De boomlange Nico heeft samen met Meriam, Marielle, Petra en een aantal lokale helden de afgelopen dagen al veel gedaan: sanitair eruit, tegelmuren gesloopt, vloeren geegaliseerd. Bij het verplegend personeel begint langzaam maar zeker door te dringen, dat een groep Hollanders hier echt een hele verdieping gaat opknappen. Maar op hun gezichten staat te lezen: "Waarom doen ze dat zomaar?"
In de avond ga ik met Meriam en Marielle naar een opvanghuis voor kinderen, die geen ouders meer hebben of waarvan de ouders niet meer in staat zijn om voor hun kinderen te zorgen. De Nederlandse Marlies, die het kinderhuis runt, vertelt, dat de meeste ouders van deze kinderen door de burgeroorlog zijn doorgedraaid en totaal niet meer in staat zijn voor een veilige plek voor deze kinderen te zorgen. Het gaat de meeste kinderen zichtbaar goed nu. Meriam is een bekende voor ze en die heeft er binnen een paar minuten twee op haar schoot en een om haar nek hangen.

De volgende ochtend, het is zaterdag, rijden we naar een gehucht dat niet eens op de kaart staat, maar dat drie kwartier rijden is vanaf Doboj. We gaan op zoek naar Bozidar, een jongetje van twee jaar, dat met zijn ouders en zijn oudere broer in de middle of nowhere woont. Het jongetje is financieel geadopteerd door Meriam, omdat de ouders niets hebben behalve hun zelfgebouwde hutten. Meriam weet de weg goed te vinden en de familie is blij ons te zien. We hebben wat spullen voor de ouders en een kleurboek met kleurpotloden voor het kleine ventje. De familie woont op een stuk grond van 20m:50m. Daarop staan drie hutjes: een voor de ouders, een voor de oudste zoon en een soort huiskamer in de open lucht. In hut van de ouders staat een bank, een bed, een fornuis en een tv. Meer kan er absoluut niet in. In de hut van de oudste zoon zijn de muren vol geplakt met voetbalsterren. Hij laat me in een tijdschrift de eindstand van de Nederlandse competitie zien en wijst vol trots op de nummer 1, zijn favoriet PSV. In de open huiskamer krijgen we Bosnische koffie en limonade. Met gebaren, een Servo-Kroatische woordenlijst, af en toe een half duits woord en veel lachen kunnen we toch een gesprek voeren, vooral met vooral de vader. Het gaat over de economie van Bosnie, over zijn verbouwde groente en over het mannetje van 2.

Terug in Doboj spreken we met Marlies af bij Radio Doboj. Zij kent een verslaggeefster van het radiostation: Sonja. Sonja leidt ons rond door de studioruimte, de discotheek en de produtieruimte van Radio Doboj. De presentator van dienst voert losse gesprekjes met luisteraars, kondigt zo nu en dan een plaatje aan en loopt dan achter de microfoon vandaan om met ons een praatje te maken. Sonja wil met Meriam en mij een interview opnemen voor de uitzending van dinsdag. Het gaat natuurlijk over het ziekenhuisproject. Marlies doet de vertaling. (Binnenkort is de Nederlandse versie te beluisteren op website van Make Sense.)In de avond komen de laatste vrijwillers uit Nederland in Doboj aan met bussen vol gereedschap. Het grote werk kan morgen beginnen.

Vandaag, zondag, zitten we om 8 uur aan het ontbijt, het laatste werkoverleg en dan vertekken we met 15 man naar het ziekenhuis. Weer veel gereedschap wordt er het ziekenhuis binnen gedragen, nog meer van die Hollandse handwerklieden lopen in en uit en nog steeds staat de verbazing op de gezichten van de verpleegsters. Maar de ploeg gaat snel aan de slag. Ieder van ons heeft zijn taak en het lijkt alsof iedereen toegeleefd heeft naar dit moment. Maanden van voorbereiding, inzamelingsakties, vrachtwagens regelen, een lange reis naar Doboj (voor sommigen meerdere keren), heel veel geregel en soms eindeloze gesprekken met douanebeambten gingen hier aan vooraf. Volgens mij denkt iedereen nu even het zelfde: we kunnen eindelijk aan de slag.