Thuisreis

Nadat we vrijdagavond laat, door een enorme verkeersopstopping bij Mariborg, in Wurzburg aangekomen zijn, moesten we nog een hele tijd wachten voordat iedereen gearriveerd was. Bart en ik, John en Robbin en toevallig gelijktijdig, arriveerde Meriam, Bert, Marielle en Wilma in de Hostel Babelfish om 22.30 uur. We kregen een kamer voor 8 personen. Toen maar wachten op de rest. Iedereen had wel met de anderen geSMSt waar ze zich bevonden, dus we wisten dat Jeroen met Petra en Nico onderweg waren zonder Tom Tom. Toen ze ons belden dat ze in Wurzburg waren is Meriam snel naar de receptie gelopen om de receptionist Jeroen naar binnen te laten loodsen. Dat is wonderbaarlijk goed gelukt. Ze werden allerhartelijkst onthaald en hun kamer gewezen. Wij zaten inmiddels al aan de nodige versnaperingen, maar we wisten dat Jan, altijd traag,(grapje) nog lang niet aanwezig was. Zij waren namelijk na ons vertrek van het openingsfeestje, nog even met Arie en Bauke verder gegaan om de badkamervloer af te maken en nog wat schilderijen op te hangen. Zij waren pas om 15.00 uur vertrokken. Om 02.00 uur kwam de Boomhutbende aan. We hebben al die tijd met moeite onze ogen open gehouden maar we hebben ze een hartelijk welkom bereidt. Nog even gezellig een biertje met elkaar gedronken, de sterke verhalen van onderweg doorgenomen, maar zeker ook de indrukwekkende opening van de morgen besproken en toen om 3.00 uur naar bed.
Om 8.00 uur was iedereen weer op, er was koffie en thee maar geen ontbijt, dat hebben we even verderop genomen in een Mac Donalds.
Na innig van elkaar afscheid genomen te hebben zijn we aan de laatste etappe van deze reis begonnen. Bart en ik waren om 15.00 uur in Montfoort waar we de tassen van Nico en Petra hebben afgegeven want die zaten met Jeroen nog in de file voor Keulen.

Ik vond dit project een geweldige ervaring, maar ook onvoorstelbaar dat mensen die elkaar voor die tijd totaal niet kenden, binnen een paar dagen een team vormden, wat met elkaar in een buitengewoon plezierige sfeer een schitterende prestatie heeft neergezet. Iedereen pakte aan en hielp waar zijn of haar hulp gevraagd werd, meestal hoefde het niet eens gevraagd te worden, je zag het. Ik heb geen onvertogen woord gehoord, anders dan humoristische opmerkingen in de afgelopen week, alleen van Max, omdat er een beetje kwistig met de tandpasta was omgesprongen, gelukkig hebben we de foto's nog. We hebben van elkaar, ieder op zijn eigen manier genoten. Ik wil eigenlijk geen namen noemen want iedereen heeft zich uitzondelijk ingezet, maar dat mijn kleine broertje Bart, zes weken na zijn knie-operatie zich zo heeft ingezet vind ik bewonderenswaardig. En ik denk dat iedereen het met mij eens is dat de inzet, zeker in de laatste dagen, van Arie buiten proportioneel was, geweldig.

Alle Make Sensers, bedankt voor jullie inzet, jullie vriendschap, humor, inkasserings- en doorzettingsvermogen en vooral voor jullie betrokkenheid met dit geweldig mooie project. We hebben zelf kunnen zien hoe de mensen er op reageerden. Hopelijk volgend jaar weer!

Dick Verhoef