De laatste klusdag!
Door: Wilma
17 Mei 2007 | Bosnië en Herzegovina, Doboj
Hallo allemaal,
Vandaag is onze laatste klusdag. Vanmorgen hebben we Priscilla, Max en Janco uitgezwaaid en vanmiddag innig afscheid genomen van onze superkoks Elaine en Herman. Zij hebben ervoor gezorgd dat wij de hele week hebben kunnen genieten van culinaire hoogstandjes. Ze hebben heerlijke maaltijden verzorgd en wij konden gewoon aanschuiven. Superdelux! Gisteren was een zware dag. Er was een ploeg om 06.00 uur opgestaan en richting ziekenhuis vertrokken. Voordat de tweede ploeg kwam was er alweer een enorme berg werk verzet. Het mogen dan wel lange dagen zijn, maar het resultaat mag er dan ook wezen.
Het leukst zijn nog steeds de reacties van de mensen uit Doboj. De artsen die af en toe een fles wijn of whisky komen brengen. De verpleegkundigen die alsmaar super roepen en ons blijven bedanken.
Gisteren kwam het hoofd psychiatrie met bezoek langs. Een Nederlandse man met zijn Bosnische vrouw. Zij zijn hier op familiebezoek en gingen langs in het ziekenhuis. De man vertelde de arts dat hij uit nederland komt en onze nieuwe vriend de dokter zei; "Maar ik heb ook Nederlandse vrienden" en troonde hem vervolgens mee naar onze groep. Geweldig nietwaar!
Verder zijn we gisteren in groepjes naar de kelder van het ziekenhuis gegaan. Wat we daar aantrofen is werkelijk mensonterend. In deze kelder liggen de patienten van onze afdeling.
Als je de afdeling opkomt slaat direct de misselijkheid toe. De urinelucht overheerst hier werkelijk alles. Mensen liggen in door urine en stront doorweekte bedden met catheterzakken en infuuszakken die naast hun bed op de grond liggen. De meesten van hen kijken je apatisch aan reageren nergens op. Er lopen ook een paar mensen rond die weten wie wij zijn. We werden dan ook gekust, gestreeld en geknuffeld door deze mensen. We hielden het wederom niet droog. De tranen zitten bij de meesten van ons momenteel toch erg hoog, en dit soort taferelen maakt heel veel emotie in je los. Wat zullen ze morgen opkijken als ze op hun nieuwe afdeling komen. Allemaal nieuwe bedden met frisse nieuwe lakens. Betegelde douches met gekleurde wanden. Alle prachtige geschonken schilderijen aan de muur. Nieuwe tafels en stoelen. We kunnen bijna niet wachten. We worden morgenochtend in ieder geval om 09.00 uur verwacht voor de oplevering.
Maar, voorlopig is het nog niet zover en moet er nog wel het een en ander gedaan worden. Hier en daar nog een kozijntje in de verf, een wandje tegels inwassen, een sopdoek over de kastjes en nog veel meer kleine klussen.
Ik weet in ieder geval zeker dat wij vanavond met een heel blij en tevreden gevoel ons bed in zullen gaan!
Vandaag is onze laatste klusdag. Vanmorgen hebben we Priscilla, Max en Janco uitgezwaaid en vanmiddag innig afscheid genomen van onze superkoks Elaine en Herman. Zij hebben ervoor gezorgd dat wij de hele week hebben kunnen genieten van culinaire hoogstandjes. Ze hebben heerlijke maaltijden verzorgd en wij konden gewoon aanschuiven. Superdelux! Gisteren was een zware dag. Er was een ploeg om 06.00 uur opgestaan en richting ziekenhuis vertrokken. Voordat de tweede ploeg kwam was er alweer een enorme berg werk verzet. Het mogen dan wel lange dagen zijn, maar het resultaat mag er dan ook wezen.
Het leukst zijn nog steeds de reacties van de mensen uit Doboj. De artsen die af en toe een fles wijn of whisky komen brengen. De verpleegkundigen die alsmaar super roepen en ons blijven bedanken.
Gisteren kwam het hoofd psychiatrie met bezoek langs. Een Nederlandse man met zijn Bosnische vrouw. Zij zijn hier op familiebezoek en gingen langs in het ziekenhuis. De man vertelde de arts dat hij uit nederland komt en onze nieuwe vriend de dokter zei; "Maar ik heb ook Nederlandse vrienden" en troonde hem vervolgens mee naar onze groep. Geweldig nietwaar!
Verder zijn we gisteren in groepjes naar de kelder van het ziekenhuis gegaan. Wat we daar aantrofen is werkelijk mensonterend. In deze kelder liggen de patienten van onze afdeling.
Als je de afdeling opkomt slaat direct de misselijkheid toe. De urinelucht overheerst hier werkelijk alles. Mensen liggen in door urine en stront doorweekte bedden met catheterzakken en infuuszakken die naast hun bed op de grond liggen. De meesten van hen kijken je apatisch aan reageren nergens op. Er lopen ook een paar mensen rond die weten wie wij zijn. We werden dan ook gekust, gestreeld en geknuffeld door deze mensen. We hielden het wederom niet droog. De tranen zitten bij de meesten van ons momenteel toch erg hoog, en dit soort taferelen maakt heel veel emotie in je los. Wat zullen ze morgen opkijken als ze op hun nieuwe afdeling komen. Allemaal nieuwe bedden met frisse nieuwe lakens. Betegelde douches met gekleurde wanden. Alle prachtige geschonken schilderijen aan de muur. Nieuwe tafels en stoelen. We kunnen bijna niet wachten. We worden morgenochtend in ieder geval om 09.00 uur verwacht voor de oplevering.
Maar, voorlopig is het nog niet zover en moet er nog wel het een en ander gedaan worden. Hier en daar nog een kozijntje in de verf, een wandje tegels inwassen, een sopdoek over de kastjes en nog veel meer kleine klussen.
Ik weet in ieder geval zeker dat wij vanavond met een heel blij en tevreden gevoel ons bed in zullen gaan!
-
17 Mei 2007 - 14:30
Zusjes Van Doorn:
Wat zullen jullie veel te vertellen hebben! En misschien is het wel teveel om het goed te kunnen vertellen. Wij zijn in ieder geval heel benieuwd en wensen jullie nog heel veel sterkte. Het zalmorgenochtend wel heel emotioneel zijn. Wij moeten er nu al bijna van huilen. Doen jullie voorzichtig op de terugweg!
Liefs, de zusjes, pa en ma, Marlous en Joris -
17 Mei 2007 - 14:33
Marlous En Joris:
Hoi allemaal!
Leuk bericht!:D
kussen van
-xxx-marlous en joris-xxx-
-
17 Mei 2007 - 14:35
Joris:
jullie doen goed werk!****
kusjes van -xxx-joris-xxx-
:D ;D :b
-
17 Mei 2007 - 17:15
Mieke:
Wat een tegenstelling met hoe we het hier gewend zijn!Ik wens jullie morgen een bizondere dag toe met de oplevering en allen een veilige reis terug.
Lieve Anja ik ben ontzettend benieuwd naar je verhalen en je foto's.
Tot later
Dikke kus Mieke -
17 Mei 2007 - 19:42
Evelien Neplenbroek:
Ik ben echt apetrots op jullie , geweldig dat mensen zo als jullie dit toch maar doen.Als ik zo lees is het 1 druppel op een grote plaat ,maar er is in iedergeval 1 druppel opgelosd Het is ook erg leuk jullie zo te kunnen volgen.Ik hoop voor jullie morgen een hele mooie dag , en een hele goede terugreis.Jan voor jou en Dorathee een extra knuffel omdat ik jullie ken.groetjes evelien -
17 Mei 2007 - 20:19
Karin Van De Vooren:
Hoi allemaal.
Wat een prestatie in zo'n korte tijd. Ik heb met plezier jullie berichten elke dag gelezen. Ik wens jullie een hele fijne dag met veel gelukstranen bij de oplevering en een hele goeie terugreis.
Dikke kus
Wim en Karin -
17 Mei 2007 - 20:26
Martine:
Lieve mensen,
Ik wens jullie morgen een bijzondere oplevering en een warm afscheid. Het zal niet eens makkelijk zijn om te vertrekken wantwaar je voor zorgt ga je van houden!
Rij voorzichtig allemaal!
Martine
En Anja, we wachten thuis op je en zijn benieuwd naar je foto's en verhalen XX -
17 Mei 2007 - 21:57
Saskia:
Hoi College en andere vrijwilligers! Het zit er bijna op en ik heb zo'n gevoel dat jullie het gaan redden om alles af te krijgen. En dat in die hitte! Echt petje af hoor. Daarbij hebben jullie ook nog eens een geweldige hoeveel extra publiciteit gekregen die er hopenlijk voor zorgt dat, de lokale bevolking, de autoriteiten e.a. weer een hart onder de riem hebben gegeven dat ze er niet alleen voor staan. Echt helemaal super!
Morgen een bijzondere emotionele dag, maar wel en dankbare dag. Vergeet niet gegevens uit te wisselen. Altijd handig voor een vervolg. Ik wens jullie een hele goede terugreis. En college, zoals jullie weten kan er maandag nog uitgeslapen worden. Laat alleen even een bericht achter.
Overigens, als jullie nog op kantoor komen schrik dan niet, want alle dozen e.d zijn weg en ons oude vertrouwde omgeving is kaal en leeg en alles lijkt ineens verdacht veel op:
"EEN KANTOOR"
Groetjes Saskia
-
17 Mei 2007 - 22:46
Rick:
Zwoegen en zweten lijkt gedaan.
Wat een hoop werk hebben jullie verzet en wat een ervaringen hebben jullie opgedaan.
Nog een mooie afsluiting gewenst. (Gezien het enthousiasme zal het wel een tijdelijke zijn als ik zo tussen de regels door lees).
En mensen van Make Sense - Take Care op weg naar huis he.
Of moet ik zeggen Welkom Thuis, want ik weet ook niet wanneer jullie dit weer lezen.
Rick -
18 Mei 2007 - 06:21
Peter:
Wat jullie daar gepresteerd hebben is geweldig.
Het is niet alleen maar een 'klus'-actie geweest. De dingen die jullie daar hebben meegemaakt, zullen jullie je nog lang blijven heugen, maar zeker met een goed gevoel.
Het zal thuis wel weer even wennen zijn als je zo binnen 2 dagen weer een andere wereld binnenstapt.
Hoe dan ook, ik wens julllie allemaal een goeie en behouden thuisreis. -
18 Mei 2007 - 07:19
Marion:
Straks weer naar huis , met een moe maar zeer voldaan gevoel , vol emoties , diepe indrukken, en heel veel verhalen voor het thuisfront.
Het was fijn om daar in deze week toch een stukje van te kunnen volgen via jullie verslag.
En Anja en Dorathe, nu met een lege bus huiswaarts ?!
Een veilige terugreis en tot gauw.
lieve groet van marion
-
18 Mei 2007 - 09:16
Petra:
Een diepe buiging, respect. Wat een kanjers zijn jullie. Ik hoop dat jullie een geweldige opening hebben gehad, en dat de patienten niet gelijk ook nog aan de beademing moeten na het zien van zo'n metamorfose. Een hele goede terug reis doe voorzichtig en tot snel.
Dikke kus petra -
18 Mei 2007 - 16:07
Lida:
Pas vandaag, 18 mei, jullie mails kunnen lezen. Scarlet had 8 mei internet + telefoon afgesloten en Casema kwam pas gisteren om internet en telefoon aan te sluiten.
Potverdorie wat geweldig wat jullie hebben gedaan, ben echt onder de indruk. Jullie zullen nu kapot zijn van het werken en alle indrukken die jullie opgedaan hebben.
Petje af.
Groet en goede reis.
X Lida H
-
24 Mei 2007 - 19:10
Sefik:
Ik was toevallig ook in Bosnie in mei,ook in Doboj en ik heb ook toevallig op dezelfde afdeling(neuropsychiatrie)als verpleegkundige gewerkt,in een andere tijd,ben 1992 weggegaan.Toen was ook niet alles perfect maar de mensen waren veel beter en we zijn allemaal veel gelukkiger geweest. Maar dat is een oud verhaal die niemand meer wil horen.Al mijn traumatische ervaringen die ik daar meegemaakt heb durf ik aan niemand te vertellen omdat het nog steeds zo veel pijn doet en ik probeer alles te vergeten wat eigenlijk niet lukt.In 1992 was op dezelfde afdeling een gevangenis,niet voor de kriminelen maar voor de gewone mensen,(ook minderjarige en vrouwen
erbij),en daar moest ik gedwongen werken.Ik hoor nog steeds mensen om help roepen en huilen die door opgefokte en dronken servische soldaten geslagen werden.Patienten slaan met een paardenzweep,mensen laten verhongeren en gewonde niet hulp verlenen was in die tijd "DOOD" normaal.Ik hoorde de huidige "big schef" toen niet reageren.Sinds 1992 ben ik niet op de afdeling geweest en wil ik ook nooit meer gaan.
Ik moet nog blij zijn dat ik nog leef maar echt gelukkig zal ik nooit zijn.
Verder vind ik het een hele goede actie,"de patienten" hebben zeker
de nieuwe bedden verdient,de andere waren met bloed geschmeerd.
Met vriendelijke groet,
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
